سختی گیر منبعی است که درون آن سیلیس و رزین های تبادل یونی قرار دارد. مانند ( سختی آب ) شکل زیر لوله کشی سختی گیر شامل مسیر ورودی، مسیر خروجی، مسیر آب نمک، مسیر تخلیه شستشو و مسیر احیا و بک واش می باشد. دسترسی به درون سختی گیر رزینی توسط دو دریچه، یکی در بالای سختی گیر و دیگری در پایین سختی گیر امکان پذیر می باشد .
در کنار سختی گیر یک منبع نمک برای احیای سختی گیر قرار دارد که این منبع توسط لوله مسیر آب نمک به منبع اصلی سختی گیر متصل می باشد. یک گیج در قسمت فوقانی منبع اصلی سختی گیر قرار دارد که وظیفه آن نمایش فشار آب درون سختی گیر و به تبع آن محاسبه افت فشار در سختی گیر می باشد .
شیر اصلی سختی گیر ، شیر سلویید ولو نام دارد که بزرگ ترین شیر سختی گیر بوده و وظیفه آن تغییر مسیر آب در لوله های سختی گیر به منظورهای مختلف است .
علاوه بر شیر سلویید ولو، چندین شیر کوچک در جای جای سختی گیر وجود دارد. این شیرها عبارت است از: شیر هواگیری که در قسمت فوقانی سختی گیر قرار دارد. شیر ورودی که بر لوله مسیر ورودی سختی گیر سوار شده است. شیر خروجی که روی لوله مسیر خروجی سختی گیر قرار دارد. شیر نمونه برداری که قبل از شیر خروجی روی لوله مسیر خروجی سختی گیر قرار دارد.
از دیگر شیرهای سختی گیر، می توان به شیر خط نمک در مسیر آب نمک، شیر تخلیه در مسیر بک واش و شیر تخلیه شستشو در مسیر تخلیه شستشو اشاره کرد.
مناسب ترین روش حذف سختی آب برای آب های که TDS آن ها پایین تر از 700 ppm باشد، استفاده از سختی گیر رزینی می‌باشد. سختی گیر های این شرکت در دو نوع سختی گیر فلزی و سختی گیر کامپوزیتی عرضه می گردد. مقدار سختی آب، علاوه بر اینکه در آب‌های صنعتی خیلی حائز اهمیت است، از نظر بهداشت عمومی نیز اهمیت خاصی دارد.
واژه آب سخت و سختی آب زمانی به کار برده می شود که در آب یون های کلسیم و منیزیم وجود داشته باشد. البته عوامل دیگری نیز به همراه کلسیم و منیزیم در آب وجود دارند اما به علت غلظت پایین آنها می توان از آنها صرف نظر کرد. با این حال در منابع مختلف علمی سختی آب را مستقیما، با وجود یون های کلسیم منیزیم مرتبط می دانند.

سختی آب که حاصل وجود یون های کلسیم و منیزیم در آب است به دو نوع زیر تقسیم بندی می شود

سختی موقت یا سختی کربنات : این نوع از سختی آب را می توان با حرارت دادن از بین برد، نمونه بارز این سختی وجود لایه های سفید و گچی در ظروفی مانند سماورها و کتری ها می باشد.
سختی دائم یا غیر کربنات : این حالت از سختی را نمی توان از طریق حرارت دادن از بین برد.
انواع سختی آب
سختی آب را به دو قسمت دائم و موقت تقسیم نمودند که در آن سختی موقت را می توان با جوشاندن آب حذف نمود و سختی دائم فقط با مصرف مواد شیمیایی ممکن است کم و یا حذف گردد امروزه سختی را به دو قسمت کربناتی و غیر کربناتی تقسیم نموده است. سختی کربناتی از کربنات ها و بیکربنات های کلسیم و منیزیم و سختی غیر کربناتی شامل سولفات و کلرور این دو فلز است.

انواع سختی گیر
تا کنون روش های گوناگونی برای حذف سختی از آب ارائه شده که می توان به روشهایی مانند اسمز معکوس ، تبادل یونی ، سختی زدایی با سختی گیر مغناطیسی ، روش های حرارتی و... اشاره کرد.

سختی گیری آب توسط روش ها و دستگاه های مختلفی انجام می شود که هریک دارای مکانیزم و اجزای تشکیل دهنده خاص خود هستند. انواع مختلف سختی گیر به شرح زیر می باشد:

• سختی گیر رزینی
• فیلتر کربن
• اسمز معکوس
• سختی گیر مغناطیسی
• سختی گیر الکترونیکی
• مزیت های روش تبادل یونی نسبت به سایر روش های سختی گیری
• هزینه سرمایه گذاری و راهبری کم
• تاسیسات ساده و بهره برداری آسان
• کارکرد به صورت اتوماتیک و دستی
• قابلیت راه اندازی در اندازه بزرگ و کوچک
سختی گیر FRP
ساز و کار سختی گیر FRP همانند سختی گیر رزینی می باشد. فقط به جای مخازن فلزی از مخازن FRP استفاده می شود. این نوع سختی گیر برای مصارف بهداشتی مورد استفاده قرار می گیرد. از مزایای آن می توان به وزن سبک مخزن سختی گیر ، بهداشت بالاتر نسبت به مخازن سختی گیر فلزی و ارزان تر بودن مخزن سختی گیر نسبت به نوع فلزی آن اشاره کرد.
از معایب سختی گیر FRP می توان به عمر پایین مخزن، شکننده بودن مخزن و عدم قابلیت نگه داری در فضای آزاد اشاره کرد.

همچنین سختی گیر FRP را عملا نمی توان در حجم های بالای رزین مورد استفاده قرار داد. زیرا هزینه مخازن FRP در احجام بالا از مخازن فلزی بالاتر می رود.
امروزه استفاده از مخازن فلزی (ورق آهنی) و شیرهای فلزی (چدن)، جهت انجام امور تصفیه آب منسوخ و ظروف پلاستیکی FRP جایگزین شده است زیرا در سیستم های تصفیه آب، هدف کاهش یون های موجود در آب است در حالی که استفاده از فلز موجب تبادل یون بین فلز و آب و نهایتا اختلال در کیفیت آب می گردد.